U Frajburgu proslavljena parohijska slava Spaljivanje moštiju Svetoga Save

Crkvena parohija Frajburg slavi dve slave posvećene Svetom Savi: Savindan 27. januara i praznik Spaljivanja moštiju Svetoga Save. U hramu, u delu grada Merchauzen-Au, služili su protoprozviteri Jovan Gatarić, lokalni paroh kao Bratislav Božović iz Štutgarta.

Kumovi ovogodišnje slave bili su članovi porodice Danilović, Dejan i Dragana, sa ćerkom Dejanom i sinom Davidom. Oni su pripremili slavska obeležja, koja je osveštao otac Bratislav, koji je ujedno i prerezao slavski kolač. Domaćin naredne slave je Slavko Rističević iz Frajburga sa porodicom.

Parohijsku slavu su uveličali mladi folklori Srpskog kulturnog društva Nikola Tesla iz Frajburga, koji su odigrali Igre iz Šumadije. U toku ručka parohijani su, kao i ranije, imali mogućnost druženja, pevanja, igranja kola, razmeni ideja, kao i dogovora o narednim zajedničkim akcijama.

Inače, ove godine Srpska pravoslavna crkva je obeležila 425 godina od spaljivanja moštiju prvog srpskog arhiepiskopa Svetog Save, na Vračaru. Sveti Sava je umro 1236. godine u Trnovu, u Bugarskoj, kada se vraćao sa hodočašća u Jerusalimu. Njegove mošti je u manastir Mileševu preneo njegov nećak, kralj Vladislav. U srednjovekovnoj Srbiji mošti Svetog Save imale su veliki značaj, naročito u vreme turskog ropstva, jer se narod okupljao nad njima (moštima) tražeći utehu i lek. Bojeći se da se sa toga mesta ne digne pobuna protiv Turaka, Sinan-paša Beogradski naredio je da se mošti prvog arhiepiskopa autokefalne srpske crkve prenesu u Beograd i da se spale na Vračaru (27. Aprila, odnosno 10. maja po julijanskom kalendaru) 1594. godine.
Glavni razlog za spaljivanje moštiju je bio ustanak Srba u Banatu 1594. godine, pod vođstvom mitropolita vršačkog Teodora. Ustanici su tada nosili zastavu sa likom Svetog Save, pa je pojava njegovog lika na ratnim zastavama uslovila odluku turskog paše.

Spaljivanje moštiju je u srpskom narodu dovelo do suprotnog efekta od onoga, koji je paša želeo. Ono nije ugasilo svest o Svetom Savi u narodu, nego ju je još više ukorenilo. Telo svetitelja je spaljeno, ali je iz tog plamena iznikla nova snaga, koja je i danas prisutna u srpskom narodu i njegovom pristupu pravoslavnoj veri.