Prestalo je da kuca srce čoveka čiji je život bio utkan u sudbinu njegovog naroda, čiji su um i delo ostavili neizbrisiv trag u vremenu. Božidar Panić, čovek vizije, stvaranja i istrajavanja, otišao je u večnost, ostavivši za sobom svedočanstvo jednog života ispunjenog znanjem i ljubavlju prema srpskoj zajednici.
Rođen u pitomoj Belobreški, kročio je na životni put koji će ga odvesti do veličanstvenih dostignuća u inženjerstvu, ali i do neumoljivog istraživanja istorije svoga naroda.
Kao inženjer u Fabrici vagona u Aradu, dao je neprocenjiv doprinos projektovanju modernih tramvaja. Ali njegova najveća ljubav, ona koja je gorela u njegovoj duši, bila je istorija.
Kao istoričar po opredeljenju, Božidar Panić bio je neumorni letopisac srpske zajednice u Aradu, čovek koji je razotkrivao slojeve prošlosti i vraćao zaboravljene priče u kolektivno pamćenje.
Njegova prva knjiga, posvećena Aradskom logoru (1914–1918), bila je bolan, ali neophodan omaž žrtvama jedne od najvećih tragedija srpskog naroda na ovim prostorima.
Njegov trud bio je tih, ali ogroman. Njegovi radovi u Aradskim sveskama predstavljaju nezaobilazan deo kulturnog i istorijskog nasleđa. Ono što je on stvorio ostaće kao stub srpske samosvesti u Aradu.
Otišao je čovek blagog osmeha i plemenitog srca, tihi čuvar prošlosti i graditelj budućnosti. Otišao je, ali nije nestao.
Neka mu je večna slava i hvala!
Izvor: Naša reč, Rumunija
