Izložbu posvećenu guslama posetioci su imali priliku da pogledaju Galeriji parohijskog centra, pri crkvi Sveti arhiđakon Stefan u Otavi, u Kanadi, protekle nedelje. To je, kako je istakla autorka ovoga teksta Živana Kostić iz Otave „još jedna od izložbi posvećena narodnoj tradiciji, koju na taj način neguju i predano čuvaju naši sunarodnici koji žive u Kanadi”
Izložba našeg nacionalnog blaga prati 15-godišnji jubilej Udruženja vinskih vitezova Svetog Trifuna – Otava-Gatino. Izložbu je posetili oko 160 gostiju, uživajući u 18 predivno izrezbarenih gusala, kaligrafski ispisanoj guslarskoj zakletvi – rad Marte Stojanović, narodnih šara Dragice Bogdanović i improvizacije manekena guslara Živane Kostić.
Posetioci su imali priliku da saslušaju i sadržajni govor Dragomira Vukosavljevića o epici našeg narodnog instrumenta, kao i da saslušaju kraći recital i izvođenje epske pesme o guslama narodnog guslara Đorđa Samardžića iz Otave. Odali su posebno poštovanje divno izrezbarenim guslama starijim od 100 godina i zadivljeno uživali u lepoti izloženog materijala. Svoje oduševljenje posetioci su izrazili dugim aplauzom.
„Zahvalni smo ljudima naše zajednice, koji su se ponovo odazvali i dali svoja kućno blago na izlaganje i time omogućili ovu izložbu u želji da se tradicija i na ovaj način prenese mlađim generacijama. Ova izložba pokazuje značaj gusala i guslanja u našoj zajednici. One su svedok našeg vekovnog opstanka”, rekla je jedan od organizatora izložbe Živana Kostić.
Čuveni srpski antropolog Simo Trojanović (1862-1935) gusle vezuje za keltska plemena, takođe za ilirsku vojsku, pod Aleksandrom Makedonskim, na putu za Indiju. Skulptura indijske boginje sa instrumentom nalik guslama, podržava takvu teoriju o njihovom poreklu. Kasnije ih Iliri ponovo vraćaju nazad u naše krajeve.
Gusle se pominju u XII veku u Vizantiji, a takođe i u XIII veku u Žitiju Svetog Save. Na dvoru poljskog kralja Ladislava II, na prelazu iz XIV u XV vek, guslar peva i svira na guslama. Gusle nisu virtuozni instrument, one u zajednici sa epskim pesmama, u nedostatku pisanih izvora, prenose poruke prošlih vremena budućim naraštajima. Nema guslara da svira na tom instrumentu dramatičnog tona, a da ne govori ili peva tekst pesme.
Tako su očuvana naša predanja i mitovi. Od Kosovskog boja do početka XIX veka guslari Filip Višnjić, Tešan Podrugović, starac Milija čine prisnu zajednicu sa piscima Vukom Karadžićem i Njegošem. Vuk je zaslužan što je sakupio i povezao sve ranije guslarske pesme sa kasnije stvorenim. On je podelio narodne pesme na junačke i ženske pesme.
U vreme Prvog svetskog rata i Solunskog fronta guslari su tada pevali pesme o tom dobu i Kraljevini Srbiji. Priznati guslar Petar Perunović je odlazio u dijasporu i uz gusle sakupio veliki broj dobrovoljaca za rat na Balkanu, a tom prilikom je sreo i Nikolu Teslu, i pevao mu, a uzbuđeni Tesla mu je rekao : „Gusle su najjača sila da osvojiš srce Srbinu”.
Posle Drugog svetskog rata sa promenom režima, guslanje nije zabranjivano, ali nije ni odobravano. Pevalo se o narodnim junacima Savi Kovačeviću, Šolaji i drugima, ali guslanje se i dalje sprovodilo, da bi se tek 1976. godine, pojavila prva guslarska udruženja, u okviru kulturno umetničkih društava. Poslednjih godina stalno raste broj i popularnost novih guslara-učitelja moralnih vrlina. Zahvaljujući narodnim guslarima, gusle su bile i ostale učiteljice moralnih vrlina, čojstva i junaštva i kao takve očuvale svetosavske etičke vrednosti našeg naroda. I danas se naši ljudi zbijaju oko guslara, tih prenosilaca naše temeljne kulture.
Patrijarh Pavle je govorio: „Uz gusle budimo ono što jesmo. Narod majke Jevrosime, čojstva i junaštva, narod pravičnosti i istinoljublja”. Danas uz gusle pevaju i sviraju Srbi, Bošnjaci, Albanci, Hrvati i Bugari. Međutim, jedino je srpsko guslanje dobilo međunarodno priznanje od Uneska. Na zasedanju Međunarodnog komiteta za očuvanje svetskog kulturnog nasleđa 29. novembra 2018. godine, odlučeno je da se pevanje uz gusle u Srbiji upiše u Reprezentativnu listu nematerijalnog kulturnog nasleđa čovečanstva.
Gusle su bile porodični instrument siromašnih, slepih guslara, sviranjem oni su zarađivali za život. Oduvek su zauzimale najlepše mesto u kući. Gusle pravi guslar sebi, a prijatelju poklanja. One se ne kupuju na pijaci. Prave se od drveta javora koji raste na najsunčanijem zemljištu, posle osluškivanja zvuka drveta, bira se deo od koga se rade gusle, deljanjem i rezbarenjem. Ponekad se koristilo i drvo kleke ili smreke.
Drška se završava minijaturom divokoze, orla, glave čoveka, konja, zmije, prema nekoj temi iz epskih pesama. Zmija predstavlja Turčina, divokoza je lepa životinja koju ne treba ubiti, ona je stražar na vrhu stene gde opominje druga na opasnost, a orao simboliše slobodu. Gusle se nose u rat i sa preživelima se vraćaju nazad.
Foto: Ž. Kostić
Karlica je dužine oko 20 sm, prevućena užtavljenom jarećom ili jagnjećom kožom. Prati je ovalno gudalo sa strunom od konjske dlake dužine oko 30 do 40 cm. Gusle se drže između kolena, a dužina im je oko 70 cm. Guslar pri sviranju koristi 4 prsta, gde prvi-kažiprst daje najjači ton. Pri guslanju važno je istaći „Plačevnost“ tj. način pevanja na srpski način. To se prepoznaje u tužbalicama i u retkom svatovskim pesmama.
Guslari su, stvarajući epske pesme, bili autori, prenosioci ranijih pesama ili pak dograditelji. Filip Višnjić, slepi guslar, je po Vukovoj proceni bio najpoznatiji guslar, dok je Tešan Podrugović bio najdarovitiji. Od njega je Vuk zapisao Ženidbu Dušanovu i pesme o Kraljeviću Marku.
Kroz vreme se menjao i izgled gusala, od najednostavnijeg izgleda sa jednom žicom ili dve, u XX veku postaju kompozicija, posebno su ukrašavane, čak su pravljene od naobičnog materijala, kao npr. karlica gusala napravljena od vojničkog šlema, ili opet na guslama se ispisuju poruke, tako da u najnovije vreme gusle postaju veoma dekorativnog izgleda.
Za portal Rasejanje.info Živana Kostić, Otava
