Foto: arhiva Muzeja ViD
Današnji dan posvećen je Vuku Stefanoviću Karadžiću, zahvaljujući kome su mnoge istorijske činjenice, narodni običaji i verovanja sačuvani su od zaborava. Mnogi smatraju da je veliku ulogu odigrao i u očuvanju identiteta srpskog naroda. Jezik, gramatika i pravopis kojim se služimo može se smatrati zadužbinom ovog velikana. Zato prenosimo priču, koju je objavio Muzej Vuka i Dositeja u Beogradu „Pjavanje uz Vukove gusle“
Junačke se pjesme danas najviše i najživlje pjevaju po Bosni i Ercegovini i po Crnoj Gori i po južnim brdovitim krajevima Srbije. Po tim mjestima i današnji dan gotovo u svakoj kući imaju po jedne gusle, a po jedne osobito na stanu kod čobana; i teško je naći čoveka da ne zna guđeti, a mnoge i žene i đevojke znadu. Tako, putnik kad dođe u kakvu kuću na konak, obično je da ga uveče ponude s guslima da pjeva, a osim toga putem po anovima i po krčmama svud imaju gusle, pa putnici uveče pjevaju i slušaju; a ajduci zimi na jataku danju leže u potaji, a po svu noć piju i pjevaju uz gusle, i to najviše pjesme od ajduka. I smiješne pjesme danas se često spjevavaju po narodu, ponajviše oko ženidbi, kad se štogođ smiješno dogodi, n. p. kad se svatovi posvađaju, pa kome razbiju glavu ili ga odadru batinom po leđima (ali da koji padne mrtav, onda se šaljiva pesma ne bi pjevala); kad kome pobjegne žena; a osobito kada se ženidba pokvari, ili otmičari ostanu jalovi. (Vuk Stef. Karadžić, Narodne srpske pjesme, Knjiga prva, Lajpcig, 1824)
