23. januara 2022. u Šapcu je preminuo omiljeni vladika srpskog rasejanja Lavrentije. Po blagoslovu episkopa šabačkog Jeroteja, godišnji parastos blaženopočivšem episkopu šabačkom Lavrentiju (Trifunoviću) biće služen 23. januara 2023. godine u manastiru Svetog Nikolaja žičkog na Soko Gradu, u 12 časova, nakon zaupokojene liturgije koja počinje u 8:30 časova.
Vladika Lavrentije je ostao upamćen kao čovek koji je udario čvrste temelje Srpske pravoslavne crkve u zapadnoj Evropi i Australiji i Novog Zelandu (što je danas prostor sedam eparhija SPC); zatim kao vladika koji je u Nemačkoj osnovao eparhijski centar u kome je počela da se okuplja srpska omladina, lekari da slave svoju slavu, da se održavaju sednice Eparhijskog saveta… Osnovao je štampariju gde su se štampala dela vladike Nikolaja, neumorno radio na duhovnoj vezi rasejanja sa svojim korenima i za sve veće praznike i skupove episkop Lavrentije je pozivao goste iz otadžbine: horove, predavače, poznate duhovnike, folklorne grupe, monahe i monahinje. Učestvovao je u pomirenju predstavnike srpske crkve u Americi i najzaslužniji je za objavljivanje sabranih dela Svetog vladike Nikolaja, na kojima je decenijama radio. Bio je plodan pisac iz oblasti duhovnosti. Objavio je više knjiga. Cenjen u zavičaju, zemlji, poznat i priznat na svim meridijanima.
Episkop Lavrentije je 25. juna 1989. izabran za episkopa šabačko-valjevskog, s tim da još administrira Zapadnom Evropom. Od 1989. do 2012. godine pod njegovom upravom podignute su nove i obnovljene stare bogomolje i parohijski domovi, a zaživelo je trinaest novih manastira: tri u sadašnjoj valjevskoj eparhiji (Lelić, Dokmir i Jovanje), šabačkoj: Bjele Vode, Čitluk, Rožanj, Rujevac, Lipnički Šor, Dobrić, Ilinje, Strmovo, Bogoštica i Soko. U svim ovim novim svetinjama gori kandilo i poje se sveta liturgija.
U Sokolu, kod Ljubovije 13. oktobra 1990. godine je kupio 19 hektara zemlje i u godinama koje će uslediti podigao manastir posvećen Svetom vladici Nikolaju, poznat kao manastir Soko. Najpre u teško pristupačnom prostoru gradi četiri kilometra dug put od Gračanice do Sokola, a 1991. godine uvozi 2.000 tomova delâ Vladike Nikolaja, odštampanih u eparhijskoj štampariji u Himelstiru.
Potom 1992. u još vrlo smutnim vremenima, vrlo mudro, organizuje prenos moštiju Svetog vladike Nikolaja iz Amerike u rodni Lelić. Nažalost, u zemlji počinju sve veći nemiri i nevolje, a episkop Lavrentije teško podnosi i deli sa svojim narodom gorku sudbinu devedesetih, od rata preko Drine, do bombardovanja Srbije. Kolone izbeglica iz Bosne i Hercegovine prelaze Drinu. U većini crkvenih porti u Podrinju, blaženopočivši Episkop sa sveštenstvom organizuje hranu za gladne. Na dan svoje Krsne slave – Svetog Jovana Krstitelja, 1993. otvara u Šapcu kuhinju za sirotinju. Dva meseca kasnije pridružuje mu se i Crveni krst.
Manastir Soko Episkop Lavrentije je odvojio od ostalih manastira, jer ima specifičnu misiju; prilagođen je potrebama bogoiskatelja dvadeset prvog veka. Ovde se održavaju seminari sveštenika, veroučitelja, horova, folklornih trupa, prosvetnih radnika, sportista, planinara.
„Podsećanja radi 2006. godine, kada se Eparhija šabačko valjevska podelila na dva dela, vladika Lavrentije postaje episkop šabački. Ovu podelu je izvršio, kako je za života govorio „kako bi umnožio, jer dvojica uvek mogu da učine više no jedan”. Dužnost episkopa šabačkog obavljao je služeći Hristu i majci crkvi do poslednjeg dana. Prema svojoj pastvi se ophodio sa očinskom ljubavlju i brigom, o čemu svedoče i mnogi primeri štampanja duhovne literature, koju je na poklon delio vernicima, zarad usavršavanja u ljubavi Božijoj. Učestvovao je na mnogim crkvenim sastancima, držeći predavanja i izlažući referate, kao izaslanik Srpske pravoslavne crkve u Svetskom savetu crkava. Posredovao je pri rešavanju raskola u Americi, koji je predstavljao veliki problem sa ogromnim posledicama. Dva puta je bio član svetog arhijerejskog Sinoda, kao i administrator Eparhije valjevske. Uz to, bio je jako poštovan širom Evrope, koju je za života obišao, sejući seme pravoslavne vere i svedočivši veru u Hrista na delu. Pored maternjeg, govorio je nemački, engleski i ruski jezik. Takođe, važio je za najvećeg poetu među episkopima. Bio je, kako je patrijarh Porfirije u posmrtnom slovu nad odrom episkopa Lavrentija rekao, „čovek Hristov, koji nije pravio razlike među ljudima”.
