U narodu našemu zove se vaskrsenje i vaskrs i uskrs, po istočnijem krajevima i veligdan, a po zapadnijem (osobito kod kršćana) vazam. Ovo je praznik tako veliki kao i Božić. Na vaskrsenije treba svako da uzme navoru: Za to u Srbiji zađu pred vaskrsenije po selima namastirski đaci s kotaricama te daju navoru za jaja. O vaskrseniju se tuku šarenijem i crvenijem jajima, t. j. udaraju vrhovima jaje o jaje, pa koje se razbije ono uzme onaj koji ga je razbio. To čine kod namastira i kod crkve i nepoznati ljudi, ali treba najprije da vide jaje jedan drugome: jer gdjekoji probiju jaje od ozdo i iscijede žujce i bjelance, pa naliju voska da je tvrđe. Od vaskrsenija do Spasova dne govori se, kad se dvojica sretu na putu, ili kad koji kome dođe u kuću: „Ristos vaskrs“ (mjesto dobro jutro, pomoz Bog i dobar veče), i odgovara se: „Va istinu vaskrs“; tako i kad se pije, mjesto spasuj se i na zdravlje.
(Vuk Stef. Karadžić, Život i običaji naroda srpskoga, u nakladi Ane udove V. S. Karadžića, Beč, 1867)
Izvor tekst i foto: Muzej Vuka i Dositeja
